Sa ikawalong kabanata ng Noli Me Tangere, ipinakita ang paglalakbay ni Ibarra sa Maynila. Napahinto siya sa pagmamasid sa mga kalesa at karumata na patuloy na naglalakbay, ang mga tao na abala sa kanilang mga gawain, ang mga Europeo, Intsik, at Pilipino na nagkukumahog sa pangangalakal, at mga tindahan at hayop na kasama sa pang-araw-araw na pamumuhay. Sa kanyang paglalakad, naalala niya ang mga tanawin at mga amoy na dati niyang nadanasan. Sa Hardin ng Botaniko, naikumpara niya ang mga ito sa mga hardin sa Europa.
Ngunit sa kabila ng mga gusali at
tanawin ng Maynila, hindi na niya ito nakita bilang isang palatandaan ng
kaunlaran. Ipinagtangka niyang balikan ang mga salitang binitawan ng kanyang
gurong pari na ang karunungan ay matatamo kapag hinangad ng puso, dapat
linangin at isalin sa susunod na henerasyon, at dapat magkaroon ng pakinabang.
Iniisip niya na kung ang mga Kastila ay nanatili sa Pilipinas upang kunin ang
yaman nito, marapat lamang na ibalik naman ng mga banyagang bansa ang
karunungan at edukasyon sa mga Pilipino.
Sa kabanatang ito, ipinapakita ang
pagsidhi ng kanyang pag-iisip tungkol sa kahalagahan ng edukasyon at kung paano
ito dapat gamitin para sa ikauunlad ng bansa. Naglalaman ito ng mga
pagpapahalaga ni Ibarra sa karunungan at ang kanyang paniniwala na ang mga ito
ay dapat ipasa sa susunod na henerasyon upang mapalawak ang kaalaman at
magkaroon ng positibong epekto sa bansa.