Nagtungo si Ibarra sa sementeryo ng San Diego kasama ang kanilang matandang katiwala upang hanapin ang puntod ng kanyang ama na si Don Rafael. Ayon sa katiwala, tinaniman niya ng mga bulaklak ng adelpa at sampaga ang libingan ng ama ng binata. Sa daan, nasalubong nila ang sepulturero at tinanong nila rito kung saan naroroon ang libingan ng kanyang ama.
Nalaman ni Ibarra sa sepulturero na
itinapon ang bangkay ng kanyang ama sa lawa dahil sa kabigatan nito at hindi na
nailibing sa libingan ng mga Intsik. Nagulat at ikinagalit ni Ibarra ang balita
na ito. Dagdag pa ng sepulturero, ang utos na kanyang sinunod ay galing sa kura
paroko.
Napaiyak ang matandang katiwala sa
mga narinig na ito. Galit at poot ang naramdaman ni Ibarra sa nangyari kaya
iniwan niya ang kausap. Nang makasalubong niya si Padre Salvi, humingi siya ng
paliwanag sa pari kung bakit nagawa nitong lapastanganin ang bangkay ng kanyang
ama.
Sa bandang huli, nalaman ni Ibarra
na si Padre Damaso ang may kagagawan ng lahat ng iyon. Ito ang nag-utos na
itapon sa lawa ang bangkay ng kanyang ama dahil sa galit nito sa mga Intsik. Ipinakita
ni Padre Salvi ang sulat na ipinadala ni Padre Damaso sa kura paroko na
naglalaman ng utos na ito. Dahil dito, lalo pang lumala ang poot at galit ni
Ibarra sa mga prayle, lalo na kay Padre Damaso.