Sa kabanata 3 ng Noli Me Tangere,
nagaganap ang isang hapunan sa bahay ni Kapitan Tiyago kung saan ang mga
panauhin ay may kanya-kanyang kilos at nadarama na tila isang komedya. Si Padre
Sibyla ay masaya at natutuwa, samantalang si Padre Damaso ay walang pakundangan
sa pagdabog at pagsalita ng masasakit na salita, lalo na sa isang kadete.
Napansin ni Tinyente na hindi
pinapansin ni Padre Damaso ang mga aksyon nito, sa halip ay masusi nitong
pinagmamasdan ang buhok ni Donya Victorina, na hindi niya napansin na natapakan
na niya ang kola ng saya nito, na nagdulot ng pagkainis sa huli.
Nagkakaroon ng mga usapan at papuri
ang ibang mga bisita sa masarap na handa ni Kapitan Tiyago. Dahil ang hapunan
ay para sa pagsalubong kay Ibarra, siya ay dapat maupo sa kabisera ng
hapag-kainan. Ngunit nagkaroon ng pagtatalo sa pagitan nina Padre Damaso at
Padre Sibyla kung sino ang dapat maupo sa kabilang dulo ng kabisera.
Ayon kay Padre Damaso, si Padre
Sibyla ang dapat maupo doon dahil siya ang kura ng lugar. Ngunit kinontra ito ni
Padre Sibyla at sinabi na si Padre Damaso ang padre kumpesor ng pamilya ni
Kapitan Tiyago. Sa huli, nag-alok si Padre Sibyla ng upuan kay Tinyente na
tinanggihan nito, at tinanggihan rin ni Kapitan Tiyago ang inalok na upuan ni
Ibarra.
Nang ihain ang pagkain, hindi
sinasadya na napunta ang hindi masarap na bahagi ng manok kay Padre Damaso, na
lalong nagpataas ng galit nito dahil ang espesyal na tinola pala ay para lamang
kay Ibarra. Sa kainan, ibinahagi ni Ibarra ang kanyang mga karanasan sa pitong
taon na pag-aaral niya sa Europa, kanyang paglalakbay sa iba't ibang bansa,
pag-aaral ng iba't ibang wika, at pagmamahal sa kanyang bayan kahit sa kabila
ng kaunlarang nakikita sa ibang bansa. Binanggit din niya ang kawalan niyang
kaalaman sa tunay na dahilan ng nangyari sa kanyang ama.
Napatunayan ni Tinyente na wala nga
palang alam si Ibarra sa nangyari sa kanyang ama. Ibinahagi rin ni Ibarra ang
mga ala-ala niya tungkol kay Padre Damaso na dati ay madalas kasalo sa kanilang
hapag-kainan at malapit na kaibigan ng kanyang ama. Ipinahayag ni Padre Damaso
ang pagkadismaya sa mga sinabi ni Ibarra at patuloy na inalipusta ito.
Ibinahagi ni Ibarra ang mga
pangyayari sa hapunan sa pahayagan ng Estudios Coloniales. Nilahad niya ang
pagtatalo ng dalawang pari na sina Padre Damaso at Padre Sibyla sa kung sino
ang dapat maupo sa dulo ng kabisera, ang pag-alipusta ni Padre Damaso sa kanya,
at ang pagkukumpara niya ng kahalumigmigan ng buhay sa Europa at sa Pilipinas.
Nagpahayag din si Ibarra ng kanyang
mga obserbasyon sa mga panauhin sa hapag-kainan na nagpakita ng iba't ibang
kilos at nadarama. Nakapansin siya sa tuwa ni Padre Sibyla at sa kabastusan ni
Padre Damaso na walang pakundangan sa kanyang mga salita at kilos. Binanggit
rin niya ang mga reaksyon ng iba pang mga bisita sa masarap na handa ng
Kapitan.
Sa huli, inihayag ni Ibarra ang
kanyang pag-alala sa hindi pagkakaalam ng tunay na dahilan ng kamatayan ng
kanyang ama at ang kanyang paghanga sa bayan ng Pilipinas sa kabila ng mga
limitasyon at kakulangan nito. Nagtapos ang kanyang artikulo sa pahayagan ng
Estudios Coloniales na nagpapahayag ng kanyang determinasyon na ipagpatuloy ang
paghahangad ng katarungan at katwiran sa kabila ng mga hamon at kalagayan ng
kanyang bayan.
Sa pangkalahatan, ang kabanatang ito ay nagpapakita ng mga pangyayari sa hapag-kainan kung saan ang mga panauhin, kasama na ang mga pari, ay nagpapakita ng iba't ibang kilos at nadarama. Ipinaliwanag din ang pagtatalo ng dalawang pari na sina Padre Damaso at Padre Sibyla sa kung sino ang dapat maupo sa dulo ng kabisera. Naisulat din ni Ibarra ang kanyang mga obserbasyon sa mga pangyayari at ang kanyang mga saloobin sa pahayagan ng Estudios Coloniales.