Sa kabanatang ito, dumating sina
Kapitan Tiyago at si Ibarra sa isang okasyon na luksang-luksa ang kanilang
kasuotan. Hinandog ni Kapitan Tiyago ang kanyang respeto sa mga pari sa
pamamagitan ng paghahalik sa kanilang kamay, ngunit napansin niya na hindi siya
bendisyunan ng mga pari dahil sa sobrang pagkabigla.
Ipinakilala ni Kapitan Tiyago si
Ibarra bilang anak ng kanyang yumaong kaibigan na kamakailan lamang nagbalik
mula sa pitong taong pag-aaral sa Europa. Ipinaliwanag din na malakas at
malusog ang pangangatawan ni Ibarra, at sa kanyang mukha ay mababakas ang
kagandahan ng kanyang ugali. Bagaman kayumanggi ang kanyang balat, nakikita rin
sa kanyang pisikal na anyo ang impluwensya ng dugo ng mga Espanyol.
Tinangkang kamayan ni Ibarra si Pari
Damaso, na kilala niyang kaibigan ng kanyang yumaong ama. Ngunit, hindi ito
inamin ng pari at inilihim na siya ang kura sa bayan. Dahil dito, napahiya si
Ibarra at inatras ang kanyang kamay. Sa halip, lumapit siya sa tinyente na
matagal nang nagmamasid sa kanila, at nagkaroon sila ng masayang usapan.
Nagpapasalamat ang tinyente dahil sa ligtas na pagdating ni Ibarra, at pinuri
niya ang kanyang ama na itinuturing na mabait na tao. Ang papuring ito ay
nagpaiwas sa masamang hinala ni Ibarra sa trato na ibinigay sa kanyang ama.
Ngunit sa pasulyap ni Pari Damaso sa
tinyente, naramdaman ni Ibarra na layuan na siya ng pari. Iniwan siya ng mga
panauhin na walang kakilala, at ginamit niya ang kaugalian sa Europa na
ipakilala ang kanyang sarili sa mga nanduruong kamukha niya. Hindi umimik ang
mga babae sa kanya, ngunit ang mga lalaki lamang ang nagpapakilala rin sa
kanya. Napansin niya ang isang binata na tumigil sa pagsusulat, ngunit hindi
sila nagkaroon ng pagkakataong mag-usap.
Malapit na tawagin ang mga panauhin
para sa hapunan, nang lumapit si Kapitan Tinong kay Ibarra upang imbitahin siya
sa isang pananghalian kinabukasan. Ngunit tumanggi si Ibarra dahil sa
nakatakdang pagtungo niya sa San Diego sa susunod na araw.