Sa kabanatang ito ng Noli Me Tangere, agad na ipinahanap ni Kapitan Heneral si Ibarra pagdating nito sa Pilipinas. Kinausap niya ang binata na nakagalitan ni Padre Damaso dahil sa paglabas nito sa gitna ng sermon. Sa una, inakala ni Ibarra na sasamain siya ng Kapitan Heneral, ngunit matapos silang mag-usap, lumabas siya ng silid na ngiti ang nasa kanyang mga labi. Ipinakita ng Kapitan Heneral ang kanyang mabuting asal na mayroong panahon para sa katarungan.
Sumunod na kinausap ng Kapitan
Heneral ang mga prayle na sina Padre Sibyla, Padre Martin, Padre Salvi, at iba
pa. Nagpakita ang mga ito ng paggalang sa pamamagitan ng pagyuko, maliban kay
Padre Sibyla na hindi nagpakita ng respeto. Si Padre Salvi naman ay halos
mabali ang baywang sa sobrang pagkayuko. Binanggit ng mga ito ang pagkakasakit
ni Padre Damaso kaya wala ito sa pagtitipon.
Sumunod na nagbigay galang sina
Kapitan Tiyago at Maria Clara dahil sa katapangan ng dalaga na harapin ang gulo
sa pagitan nina Ibarra at Padre Damaso, pati na rin sa pagbabalik ng
kahalumigmigan ng loob ng binata dahil sa kanya. Puri ni Kapitan Heneral ang
mga ginawa ng dalaga at sinabi na dapat siyang gantimpalaan, ngunit tinanggihan
ito ni Maria Clara.
Napag-usapan ni Ibarra ang mga
pangyayari kasama ang Kapitan Heneral. Nagpaalala si Padre Salvi na si Ibarra
ay ekskomulgado, ngunit hindi ito pinansin ng Heneral. Sa halip, ipinaabot niya
kay Padre Salvi ang kanyang pangangamusta kay Padre Damaso. Umalis ang mga pari
na hindi nagustuhan ang naging kilos ng Heneral.
Binati ni Kapitan Heneral si Ibarra
at pinuri ang kanyang ginawang pagtatanggol sa alaala ng kanyang ama. Ayon sa
Heneral, kausapin niya ang Arsobispo tungkol sa pagkakasama ng binata sa
ekskomunikasyon. Napansin niya ang pagkabalisa ni Maria Clara kaya sinabi niya
na nais niyang makausap ito bago siya umalis patungong Espanya. Ipinag-utos
niya sa alkalde na samahan siya sa paglilibot.
Napagtanto sa usapan ng Heneral at
ni Ibarra na kilala ni Ibarra ang pamilya ng Kapitan Heneral sa Espanya.
Namangha rin si Kapitan Heneral sa katalinuhan ng binata at sinabi na ang
kaisipan ng binata ay nararapat sa kaunlaran ng ibang bansa kaya ipagbili na
lamang daw ni Ibarra ang kanyang ari-arian at manirahan sa Espanya. Hindi
sumang-ayon si Ibarra sa ideyang ito.