Napagod at hindi mapakali si Sisa habang kumakaripas ng takbo pauwi sa kanilang bahay matapos mapakinggan ang mga sinabi ng kusinero. Sa isipan niya ay hindi maawat ang posibilidad na mahuli ng mga gwardiya sibil ang kanyang mga anak dahil sa bintang ng pagnanakaw ng salapi. Ngunit nang makita niya na papalayo na ang mga gwardiya sibil mula sa kanilang bahay at hindi kasama ang kanyang mga anak, naramdaman niya ang kaluwagan ng loob bilang isang ina.
Ngunit sa di inaasahang pagkakataon,
nagkaharap sila ng mga gwardiya sibil sa daan at pilit siyang pinapaamin na
ilabas ang dalawang onsang ninakaw daw ng mga anak niya. Nagmakaawa si Sisa
ngunit wala itong naging epekto sa mga gwardiya sibil na tila bingi sa kanyang
pakiusap. Sa halip, siya ay kinakaladkad papuntang kwartel.
Nakita ng mga tao ang eksena na
nagaganap, kasalukuyang lumalabas ng simbahan pagkatapos ng misa. Napatigil ang
lahat sa kanyang paligid, at si Sisa ay walang magawa kundi umiyak at mawalan
ng lakas. Sa kwartel siya itinapon ng mga gwardiya sibil, walang makiramay sa kanyang
kalagayan.
Matapos ng tanghali, pinakawalan na
si Sisa ng Alperes at nagtungo siya sa kanilang bahay, umaasa na makita ang
kanyang dalawang anak. Ngunit wala ni anino ni tinig ng mga ito sa kanilang
bakuran. Sa halip, natagpuan niya ang duguang damit ni Basilio sa bahay, na
nagdulot ng malaking sakit ng kalooban sa ina. Hindi niya matanggap ang nakita
niya at naging balisa.
Sa sobrang pighati, naglakad-lakad
si Sisa sa kalsada, paulit-ulit na sinasabi ang pangalan ng kanyang mga anak na
sina Basilio at Crispin, umaasa na sila ay makikita o maririnig niya. Ngunit
ang kanyang kalagayan ay nagtuluy-tuloy sa kalituhan at kalunos-lunos na
pangamba sa kaligtasan ng kanyang mga anak.