Buod:
Sa saknong 480-503 ng Ibong Adarna,
natuklasan ng mga kapatid na sina Don Pedro, Don Diego at Don Juan ang isang
balon na may makikinis na marmol at gintong nakaukit sa paligid ng lumot.
Nagulat at namangha sila sa mga nakita dahil sa kabila ng lalim ng balon ay
walang tubig na makikita. Mayroon din silang nakita na lubid na magagamit sa
pagbaba sa balon.
Sinubukan nilang bumaba sa balon,
una si Don Pedro bilang panganay, ngunit dahil sa kadiliman ay hindi niya
nakayanan at hanggang tatlumpung dipa lamang ang kaya niyang abutin. Sumunod
naman si Don Diego, ngunit hindi rin siya nakapagtagal sa ilalim.
Si Don Juan ang pinakamatapang at
huling sumubok na bumaba. Hindi siya nagdalawang-isip na hinarap ang kadiliman
sa balon at patuloy na bumaba. Natigil ang mga kapatid sa pag-aabang sa labas
ng balon habang naghihintay sa paglabas ni Don Juan.
Pagsusuri:
Sa saknong na ito ng Ibong Adarna,
nakita natin ang katapangan ni Don Juan. Sa kabila ng pagdududa ng kanyang mga
kapatid, patuloy niyang hinarap ang mga pagsubok sa kanilang paglalakbay.
Natatangi si Don Juan sa kanyang tapang at kahandaan na harapin ang mga hamon
na kanilang kinakaharap.
Sa balon na kanilang natuklasan,
nakita rin natin ang mga detalye ng nakapalibot sa kanila, tulad ng makikinis
na marmol at gintong nakaukit sa paligid ng lumot. Ito ay nagpapakita ng
kahanga-hangang imahinasyon ng may-akda sa paglikha ng mga lugar sa kanyang
kwento.
Sa pangkalahatan, ang saknong na ito
ay nagbibigay ng karagdagang detalye sa kanilang paglalakbay at nagpapakita ng
mga hamon na kanilang kinakaharap. Ang tapang ni Don Juan ay nagpapakita ng
kanyang kakayahan na harapin ang mga hamon sa kanilang misyon.