Ang Philippine Eagle ay isa sa mga
pambansang simbolo ng Pilipinas at isa rin sa mga pinakamalaking agila sa buong
mundo. Kilala rin ito sa tawag na “haribon” o “agila ng Pilipinas”. Ito ay
matatagpuan lamang sa Pilipinas, partikular na sa mga kagubatan ng Mindanao,
Luzon, Samar, at Leyte. Ito ay isa sa mga hayop na nasa bingit ng pagkalipol
dahil sa pagkawasak ng kagubatan at pagmamalupit ng tao. Sa artikulong ito,
ating alamin ang higit pa tungkol sa Philippine Eagle, ang kanyang katangian,
habitat, kalagayan, at mga hakbang na ginagawa upang maprotektahan ito.
Una sa lahat, ang Philippine Eagle
ay kabilang sa pamilya ng mga agila at nakakatugon sa pangalang “Pithecophaga
jefferyi”. Sa katulad ng iba pang mga agila, ito ay may malalaking pakpak na
umaabot ng hanggang pitong talampakan. Sa katunayan, ang Philippine Eagle ay
may habang 3 talampakan at may timbang na umaabot ng 7 kilogramo, kaya ito ay
isa sa pinakamalaking mga agila sa mundo. Isa sa mga katangian nito ay ang
kanilang maamong hugis ng ulo na kulay puti na may mga malalaking pakpak na
mayroong mga itim na tuldok sa mga dulo.
Ang Philippine Eagle ay isang
kritikal na uri dahil sa maliit na bilang ng mga ito sa mundo. Sa kasalukuyan,
tinatayang mayroong 200 hanggang 400 lamang na populasyon ng Philippine Eagle
sa buong mundo. Ang karamihan sa mga ito ay nakatira sa mga liblib na kagubatan
ng Mindanao. Kabilang din sa mga dahilan ng pagkalipol ng Philippine Eagle ay
ang pagkasira ng kanilang tirahan dahil sa pagkakalbo ng mga kagubatan, ang mga
gawain ng pagmimina, at ang pagkamalupit ng tao sa mga hayop. Ang kanilang
kritikal na kalagayan ay nagpapakita ng pangangailangan para sa mas malawak na
pagpapahalaga sa kanilang kalikasan at proteksyon.
Ang mga Philippine Eagle ay
nabubuhay sa kagubatan ng matataas na lugar na mayroong mataas na
kahalumigmigan at kadalasang may dalawang panahon sa isang taon: tag-init at
tag-ulan. Maaari silang matagpuan sa mga kagubatan ng Mindanao, Luzon, Samar,
at Leyte. Sa kabila ng kanilang katayuan bilang pambansang ibon, ang Philippine
Eagle ay hindi pa lubusang naiintindihan at hindi pa lubusang napakilala sa
karamihan. Sa katunayan, maraming mga tao ang hindi pa nakakakita ng mga
Philippine Eagle sa kanilang buhay.
Maraming mga hakbang ang ginagawa
upang protektahan ang Philippine Eagle at ang kanilang tirahan. Kabilang sa mga
ito ang pagpapalawak ng mga kagubatan at ang pagtitiyak na hindi sila siraan.
Nagbibigay din ng mga programa ang mga ahensya ng pamahalaan upang
maprotektahan ang mga Philippine Eagle at ang kanilang tirahan. Kasama na rito
ang mga kampanya sa pag-edukasyon sa mga tao tungkol sa kahalagahan ng pagpapahalaga
sa mga ibon at kalikasan, ang pagpapalawak ng mga lugar na pumapaligid sa
kanilang tirahan, at ang pagpapatupad ng mga batas upang maprotektahan sila.
Bukod dito, mayroon ding mga
pag-aaral na ginagawa upang maunawaan pa nang lubusan ang Philippine Eagle at
ang kanilang kalikasan. Kasama na rito ang pag-aaral sa kanilang pagpaparami at
ang kanilang pamumuhay. Sa pamamagitan ng pag-unawa sa mga katangian at
kalagayan ng Philippine Eagle, mas madaling magagawa ang mga hakbang upang
maprotektahan sila.
Sa kabila ng mga hakbang na ginagawa
upang maprotektahan ang mga Philippine Eagle, hindi pa rin sapat ang mga ito.
Kailangan pa nating magtulungan upang masiguro na ang mga Philippine Eagle ay
maprotektahan at mapanatili sa susunod pang mga henerasyon. Ang kanilang
kalagayan ay hindi lamang naglalarawan sa kalagayan ng kalikasan, kundi pati na
rin sa kalagayan ng ating bansa at ng ating mga mamamayan.
Sa kabuuan, ang Philippine Eagle ay
isa sa mga pambansang kayamanan ng Pilipinas na dapat pangalagaan at protektahan.
Ito ay isang halimbawa ng katatagan at kahalagahan ng mga hayop sa kalikasan at
kung gaano kahalaga ang pagpapahalaga sa kanilang kalikasan. Sa pamamagitan ng
pagbibigay ng atensyon sa mga Philippine Eagle, maaring magdulot ito ng
magandang epekto sa kalikasan at sa ating sariling bansa.