Buod:
Nang bumalik sa palasyo ang magkapatid
na sina Don Pedro at Don Diego, pinilit ni Don Fernando na bumangon upang
makayakap sa mga anak. Ngunit nalungkot siya nang malaman na hindi kasama ang
bunsong anak na si Don Juan at sinabi ng magkapatid na hindi nila alam kung
nasaan ito. Iniharap ng magkapatid sa hari ang Ibong Adarna, ngunit nabigla ito
dahil sa pangit at lulugo-lugo nitong itsura. Iniisip ng hari na dahil sa
itsura nito, baka hindi ito makapagpagaling sa kanyang sakit kundi lalo pang
magpapalala nito. Sa pag-aalala, naalala niya ang panaginip niyang pinaslang ng
dalawang buhong ang kanyang bunsong anak. Ngunit hindi pa rin makita si Don
Juan, at kaya ayaw pa rin kumanta ng Ibong Adarna dahil sa wala pa rin ang
totoong nagmamay-ari sa kanya. Umaasa ang Ibong Adarna na buhay pa si Don Juan
at malalaman ng hari at reyna ang pagtataksil ng kanilang mga anak.
Pagsusuri:
Sa saknong na ito ng Ibong Adarna,
nakikita natin ang pagtitiis at paghihirap ng mga karakter, lalo na ng hari, sa
paghihintay sa pagbabalik ng kanyang bunsong anak na si Don Juan. Makikita rin
natin ang kahalagahan ng Ibong Adarna sa pagpapagaling sa sakit ng hari, ngunit
dahil sa pangit at lulugo-lugo nitong itsura, hindi ito nagawang kumanta at
gumaling ang hari. Makikita rin ang matinding pangangailangan ng Ibong Adarna
sa pagkakaroon ng totoong nagmamay-ari sa kanya, na si Don Juan. Sa ganitong
paraan, nagagamit ng awtor ang mga karakter at elementong ito upang
magpakatotoo ng kahalagahan ng pagtitiwala at pagpapakasakit para sa kapakanan
ng mga mahal sa buhay.